Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 listopada 2021 r. sygn. akr. I Sa/Łd 629/21 i I Sa/Łd 630/21 -Stałe miejsce prowadzenia działalności

W ocenie Sądu sformułowana przez organ w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ocena, że skarżąca spółka dysponuje zapleczem personalnym i technicznym zaangażowanym przez D w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby jej własność nosi znamiona oceny dowolnej, a nie swobodnej.

Jak wskazał Rzecznik Generalna Juliane Kokott w pkt 51 opinii przedstawionej 15 maja 2014 r. w sprawie C-605/12, „nawet jeśli stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie.”

Z powyższej opinii wynika, że w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest: -zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu dotyczących zaplecza technicznego i personalnego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie, -posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika.

Takiej oceny w niniejszej sprawie zabrakło.

Reasumując, w ocenie Sądu, co najmniej przedwcześnie organy przyjęły, w oderwaniu od zapisów umów, czasu wejścia ich w życie i procesu dochodzenia do ich zawarcia, że A posiadała w Polsce stałe miejsce wykonywania działalności. W tym zakresie uznać należało, że doszło do naruszenia art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325), poprzez błędną, dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego.