„Przypomnieć należy, że w świetle orzecznictwa TSUE oraz krajowych sądów administracyjnych, dla pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego nie jest wystarczające ustalenie, że jego kontrahenci uczestniczyli
w oszustwie podatkowym. Konieczne jest również wskazanie przez organ podatkowy, że podatnik wiedział lub przy dochowaniu należytej staranności mógł wiedzieć, że uczestniczy w oszustwie podatkowym.

Zdaniem Sądu zasadniczo podatnik nie odpowiada za to, że kontrahent „generalnie” dopuszcza się oszustw podatkowych w podatku VAT, podatnik może zostać pozbawiony prawa do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli uczestniczył w łańcuchu transakcji w ramach którego nie zapłaconego należnego podatku VAT (znikający podatnik), a podatnik o tym wiedział lub przy dochowaniu należytej staranności powinien wiedzieć.

Sąd wskazuje, że z analizy wysokości ceny, zaprezentowana przez organy nie wskazuje jakie upusty ceny w 2016 roku proponował największy krajowy dystrybutor paliw. Nie wiadomo zatem, czy upust otrzymany przez Skarżącego faktycznie był większy niż upust rynkowy. Ponadto organy powinny także dokonać analizy rynku w 2016 r. pod kątem ceny zakupu paliwa od innych dystrybutorów, a nie tylko oprzeć ustalenia na wytycznych zawartych w Liście Ostrzegawczym Ministerstwa Finansów. Analiza wysokości ceny przeprowadzona przez organ w aspekcie rabatu musi uwzględniać poziom rabatów stosowanych przez dystrybutorów paliwa w określonym czasie oraz uwzględniać inne parametry uzyskania upusty jak np. wielkość zakupu. Zatem analiza wysokości ceny polegająca wyłącznie na odniesieniu się do ceny hurtowej paliwa oferowanego przez największego krajowego dystrybutora paliw bez uwzględnienia poziomu rabatów przez niego udzielanych jest zadaniem Sądu wadliwa.

Brak dodatkowej dokumentacji potwierdzającej transakcje- organ nie wyjaśnia dostatecznie precyzyjnie jaką dokumentacją Skarżący powinien dysponować. Na stornie 38 skarżonej decyzji organ wskazuje, że „Należy zauważyć, iż w przypadku gdy nawiązanie współpracy i komunikacja między stronami odbywa się wyłącznie za pomocą poczty elektronicznej, obowiązkiem podatnika winno być stosowne dokumentowanie i archiwizowanie korespondencji.”. Obowiązku prawnego w zakresie archiwizowania ww. dokumentacji oczywiście nie ma, a Skarżący przedstawił, jak to ujął organ „szczątkowe” wydruki korespondencji mailowej. Organ powinien jednak wyjaśnić cel przedstawienia ww. dokumentacji skoro nie kwestionuje faktu nabycia towarów od wskazanych kontrahentów, a zasadniczo podnosi ich udział w oszustwie podatkowym, o czym Skarżący, w ocenie organów podatkowych powinien wiedzieć. Ponadto organy muszą wskazać jaką dokumentację Skarżący powinien posiadać
i w jakim celu powinien ją przedstawić organom.

Końcowo Sąd pragnie odnieść się do wskazanego w skarżonej decyzji Listu Ostrzegawczego opublikowanego w dniu 13. 11. 2014 r. i skierowanego do podatników VAT, w którym Ministerstwo Finansów poinformowało, że z danych służb skarbowych wynika, iż obrót paliwami ciekłymi jest obszarem szczególnie narażonym na oszustwa podatkowe. W Liście Ostrzegawczym wskazane zostały także charakterystyczne, najczęściej powtarzające się cechy transakcji wykorzystywanych w procederze oszustwa. Powyższy List Ostrzegawczy nie jest jednak normatywnym miernikiem staranności podatników, nie został ujęty w formie aktu prawnego, wskazuje on jedynie na typowe sytuacje, które w praktyce obrotu dotyczą również transakcji, w których nie doszło do uszczuplenia podatku VAT. W związku z powyższym organ powinien uwzględnić okoliczności wskazane w ww. Liście, ale również takie okoliczności, które przemawiają na korzyść Skarżącego, jak że Spółka ………… miała 1400 klientów, co niewątpliwie wpływało na ocenę Skarżącego, wszyscy kontrahenci składali deklaracje VAT-7, a więc były znani organom podatkowym, które również znały ich przedmiot działalności.”.